Larawan mula sa Fancycrave.com sa Pexels.com

Sinisinta ko ang mga pusikit na oras ng aking búhay
Na nagpapasigla’t nagpapalalim sa aking pagdama,
Habang, tulad ng napaparam na halimuyak ng tuyong rosas
O dilawing liham, mahiwaga kong nailulubog
Ang sarili sa mga lumipas na araw: muli’y iniaalay
Ang sarili sa nakaraan:—muli, ako’y nabubuhay.

Mula sa aking mga pusikit na oras, kagyat na nagbubukang-
Liwayway ang dunong, at inilalatag ng Sukdol-Búhay
Ang kaniyang walang hanggang linang.

Kayâ’t ako’y liglig, wari’y nananalasang unos,
Yinuyugyog ang punòng hinog, mayabong sa ibabaw
Ng isang puntod, may basâng lupang kandugan
Ng mga pag-uugat—at ang maririkit na mithi
Ng Kabataang may giting, kumikinang,
Mga pangarap na pinakaiingatan nang matagal,
Ay naglalahong muli sa lumbay at kundiman.