—Matapos ni Cedrick Dela Paz

Mistula nga silang bangkay, inupo’t
Ikinahon ng arawang harurot-lungsod;

Ang dyipni’y lumilipad na karo
Ng halos abuhin nilang pag-iral.

Binabaybay nila ang nakalatag
Na karimlan ng usok at rusing, at iyon

Ang kanilang talambúhay—pagpápasá-
Pasahán ng kalansing hanggang maiabot

Sa limahid na palad ng tagapaghatid.
Kaway, panhik, upô, para, panaog—

Hindi sila tulad ng mga itinatawid
Tungo sa pampang ng paghimlay, pagkat

Palad nila ang yamot, siksikang talunton
Sa gayong mga estasyon ng búhay—

Panaog, para, upô, panhik, kaway.
Babatahin nila iyon gámit ang sining

Na natutuhan: pabayubay na pag-idlip
Sa pagbawi sa túlog na nailit ng maagang

Pagluwas, o sa lakas na maghapong laspag
Ng banát-buto. Saulado nila itong ruta

Ng pagtitiis, at ang bugtong na musmos,
Kandong ng hapông ina’t sumisipsip,

Sumisimot ng pawisang palamig, ay nahahasa
Na ng maagang inisyasyon sa trapiko

Ng mga pagkaluoy na pataw ng palad
Na mailuwal sa ganitong orden ng saklap.

Sa pagpanaw ng tibok sa lahat ng sakay,
Tuloy lámang sa takbo ang gasgas na gulong.

Napaparam na ang labíng init ng balót
Na balut sa basket sa paanan ng tindero.

Ang asong bitbit ng amo, piit ang listo
At pati angil, isa na lámang multo.

 

Pasasalamat kay David Jonathan Bayot.