Bumabagting ang kampana pagka-alas-kuwatro ng umaga.
Nakatayo ako sa may bintana,
Walang sapin ang paa sa lamig ng sahig.
Madilim pa sa hardin.
Nakaabang akong hanguin ng bundok at ilog ang kanilang anyo.

Walang liwanag sa kailaliman ng gabi.
Ngunit batid kong naririyan ka
Sa pusod ng karimlan,
Ang di masusukat na daigdig-kaisipan.
Ikaw, na siyang nababatid, ay naririyan
Mula nang umiral ang bumabatid.

Magbubukang-liwayway di maglalaon,
At makikita mo
Na ikaw at ang nagliliwanag na orisonte
Ay sumasamata ko.
Nagliliwanag ang abot-tanaw, namumughaw
Ang langit para sa akin.

Sa pagmalas sa iyong imahen sa rabaw-batis,
Tinutugon mo ang tanong sa iyong mismong pag-iral.
Humihimig ang búhay ng misteryo ng walang-tambal.
Biglang nasusumpungan ang sariling nakangiti
Sa píling ng inmakuladang gabi.
Batid ko ito pagkat ang pagtahan ko rito’y pagtahan mo riyan,
At ang pag-iral mo’y bumabangon at ipinagkakaloob ang sarili
Sa kahanga-hangang ngiti ng gabi.

Sa tahimik na batis,
Malumay akong lumalangoy.
Pinapapayapa ang puso ko ng lagaslas ng tubig.
Nagsasaunan ang isang alon
At napatitingala, napamamalas ako
Sa puting ulap sa langit-bughaw;
Ang kaluskos ng mga dahon sa Taglagas,
Ang halimuyak ng dayami—
Pawang nagsasatanda ng eternidad ang bawat isa.
May talàng gumagabay sa pagbabalik-sarili.

Nakababatid ako sapagkat narito ako’t nariyan ka.
Ang nag-aabot-kamay na pag-alam,
Sa isang iglap,
Nagbubuklod sa milyong milyang kalayuan,
Nagbubuklod sa pagsilang at kamatayan,
Nagbubuklod sa nababatid at sa bumabatid.

Sa lalim ng gabi,
Tulad ng sa di masukat na ili ng kamalayan,
Ang hardin ng búhay at ako
Ay nananatiling layon ng isa’t isa.
Inaawit ng bulaklak ng pag-iral ang oyayi ng kawalan.

Inmakulada pa rin ang gabi.
Ngunit ang mga himig at aninag mula sa iyo’y
Bumabangon at pinupunan ang dalisay-dilim.
Nadarama ko ang kanilang pag-iral.
Sa may bintana, walang sapin ang paa sa lamig ng sahig,
Batid kong kailangan kong tumahan
Upang ikaw ay manatili.